skarga polanowska (P) (wiersz)

kiedy pytasz o moje miejsce

na ziemi przysiadam i płaczę

tyle mogę jeszcze nic więcej

gdy niewiele da się wybaczyć

parasolom chwile słabości

kiedy w maju z deszczem się rosło

soli w chlebie kiwanie na gości

jakby zwykłe to było rzemiosło

pannom brzozom chwiejność na wietrze

bigosowi przegotowanie

gdy czekając myślisz więc jesteś

jednym z wielu dobrze wybranych

i na koniec wszystkim początkom

za ich koniec szybszy od śmierci

gdy na skraju ludzkiego rozsądku

dziurę w brzuchu dusza mi wierci

kiedy pytasz o moje miejsce

na ziemi przysiadam i płaczę

tyle pragnę życia wziąć w ręce

ile jeszcze mogę wybaczyć