łubinowe manowce(P) (wiersz)

żarnowce dumne na bezlesie

i wy łubiny tak postawne

że gdy przychodzi wczesna jesień

jeszcze mi wami w sercu pachnie

uśmiech przepięknie naturalny

jak szczerze spracowane dłonie

nie jak kapryśne tulipanny

ani też róże rozpieszczone

pamiętam jeszcze siebie chłopca

kiedy hulałem po żarnowcach

kiedy hulałem po łubinach

a ze mną jedna ta jedyna

i choć tak do mnie się tuliła

że kwitnąć bardziej już nie można

to kiedy przyszła pierwsza zima

umarła miłość jednoroczna

więc do was wracam zawsze żywe

kwiaty w podleśnym nieboskłonie

nie mogę wami się nadziwić

i wy mną wiecznie zadziwione