wstyd (wiersz)

Róża z kolców obdarta nikogo już nie zachwyca...
jej zapach zmysłów nie rozbudza,
nie rozjaśnia umysłów
poetów.
I dużo by dała by taki spokój trwał całą wieczność,
ta apatnia to nowa przyjaźn,
a domem jej odchłań niczyja.
Marzy o wiecznym spoczynku,
lecz sięgnąc ku niemu nie ma odwagi.
Boi się, że kiedyś da radę słabość przełamać
i ujrzy te mroczne wrota.
Bo w siły inne nie wierzy niż zło,
co widzi w każdej twarzy.
Dobre twarze coć czułe i radością napawają jej serce -
dają siłę, lecz taką , która już walczyć będzie.
Ta walka wieczna wciąż trwa od dnia,
gdy pąki bez kolców ujrzało słońce
i z obrzydzeniem wciąż świeci.

Kiedy patrzę w przyszłość, nic prócz tego nie widzę.
Prócz tego strachu, tej obawy zasłaniającej nawet
chwiejne Dziś.
A nawet o taki dowcip Ktoś się pokusił,
że to samo widzę za sobą.
Więc skąd brać siłę do walki,
skąd zapasy sięgać... skoro wrogie oddziały
ze wszystkich stron otaczają
tę bezbronną różę...