a wszystko z miłości ... (wiersz)

po latach wychyliłeś się z wąskich uliczek kompromisów
zaskakując samego siebie
stęskniony ciepła prześwietliłeś ciało słoñcem
i wsparty brakiem cienia
stając się sobą wyprostowałeś

zapachniało intensywnie konwalią jakby
to miało się nie wydarzyć

samolot z Nią uniósł się dzieląc horyzont zdarzeñ
na przeszlość z Nią
i teraźniejszość zawieszoną pod rzęsą jak
błękit
utkwił w twojej źrenicy drobiną prawdy zamieniony
w paproch przetrwania na przekór
którego nie potrafiłeś wyłzawić
ani usprawiedliwić

ulga z jaką teraz przyjmujesz wiarę przypomina ci bezpieczne dzieciñstwo
budzi obrazy zatrzymane w kadrze czasu
naiwnością
i zapachem maciejki
którym obdarowałeś dłonie opiekuñczej kobiety
pierwszej
i jedynej bezpiecznie kochanej

wiem, że można żyć
oddając Niebu usprawiedliwioną nieobecność
w talerzu wiadomości prasowych upatrywać zmian
bez sprzeciwu

to nawet dobrze

sam już inaczej teraz nie potrafiłbym
z modlitwą za piekło raniąca usta
natarczywie pukającym w drzwi dekalogiem
i mężczyzną
bliskim
śpiącym w moim łożku