*** [ona macza palce w farbie] (wiersz)

ona macza palce w farbie
i maluje na ścianie
swe prywatne zorze

książę już dawno nie przyszedł
jego serenady śpiewane nisko
niczym u stóp jerychońskich murów
wykrzyczały parę nieistotnych słów
i parę istotniejszych pauz oraz przemilczeń

a ona macza palce w miodzie
i maluje na ścianie
swój własny rajski ogród

zapomnienie tak słodkie i tak łatwo osiągalne
powoli staje się jedynym stanem naturalnym
w nim kwiaty są tylko kwiatami
kawa jest tylko kawą
a ludzie są tylko ludźmi
a raczej: aż ludźmi
idealizacja już dalej postąpić nie może

ona macza palce w wodzie
i maluje na ścianie
swoje własne szklane góry

to zadziwiające jak mając wszystko
można nie mieć jednocześnie niczego
można stąpać po szklanym nieboskłonie
tak aby szare gwiazdy nie parzyły stóp można robić wszystko
nie robiąc jednocześnie niczego być wszystkim
nie będąc absolutnie nikim -
na szczycie wieży Babel
w jednej z miliardów cel
gasić ogień samego siebie

to właśnie ona macza palce w truciźnie
i maluje na ścianie
swój własny owoc poznania