Przeto tymi słowy (wiersz)

Zatem to tak. Żadne odkrycie, a jednak 

zaskakuje, kiedy osobiście przechodzi się

przez resztkę. Osłabia już widocznie ubywająca  

pozostałość jasnego. Rośnie wtedy odczucie, że:

życie nie było światła grą, "piekłem-niebem", o nie.

Prosto dogania istnienie byłe, by klepnąć w plecy, 

by ktoś, by coś sprowokowało wietrzenie zasobu. 

Zatem to tak. Wyjmuje człowiek ze schowka piece, 

jak żywych widzi tych, którzy przewracali plasterki

ziemniaków rzucanych wprost na gorącą blachę. 

Wie wszystko o cieple, które biło od tamtych kafli, 

o dopalających się polanach, o haku pogrzebacza,  

szufelce, węglarce w zasięgu ręki... Nieistniejący fotel

cały czas stoi w stołowym pokoju, którego już nie ma.  

Zatem to tak. Przysiada się na zydelku, wprzódy 

przytula do siebie rozpierzchnięte wyrazy: stalówka 

trafia do obsadki, suszka pije atrament, na bańce 

wisi nabierka i ćwiartka wypełnia kankę, kroczek 

leszczyków pląsze w naparstku wody w cebrzyku, 

gracko chwytać za obłąk i żywo ku strudze taszczyć.

A nynie w ślepkach tych piszczek jeno enter, spacja...

Zatem to tak. Aktualny taboret jest iście współczesny, 

modnymi materiami wyściełany, stąd nie ma mowy 

o bolączkach starej kości ogonowej. Teraz sprzęty 

w znośnych pomieszczeniach wiodą bezosobowe dialogi: 

czymś sytym burczy lodówka, czystym zalewa zmywarka, . 

szemrają wracające do stacji dokowań nowe generacje 

odkurzaczy, którym obojętne ile, co, i po kim posprzątały.

Zatem to tak. Przed dobranocką na dobre posiedzi się

trochę w swojej kuchni, koniecznie we własnym sosie. 

Bardziej z ciekawości, niż z wiary w pozytywny skutek, 

dotyka się szybki komórki. Dzieci syntetycznym głosem 

grzecznie proszą: zostaw wiadomość. I zostawia się ciszę 

w pojemniku na milczenie, a klucze obok beczułki soli, 

wszystko inne zostawia się w zatem to tak, o to tak lżej. 

Z.G. 19-09-2016