Ziarno (wiersz)

Plew ogrom z siebie strząsając

Troski kapotę wdział marną

Ni trwożąc się, ni oglądając

Odnaleźć zapragnął ziarno

Rys ziarna złoto się jawił

Zapachem czaru go nęcił

Odgadnień próżnią go bawił

Burzą się w oku zakręcił

Śród ludzi z pola porządku

Co utytłani frazesem

Jął szukać ziarna wyjątku

Wiedziony sławy akcesem

Piechurów jutrzni zapytał:

,,Bracia! Podzielcie się słowem''

Lecz ciemność chłodno powitał

Ich ziarna były jałowe

Mędrzec mu mówił: ,,Szukaniu

Ni marchwi trzeba, ni batów''

Śniąc o swym ziarna poznaniu

Wychodził z domu wariatów

Siewcy mu zaś powiadali:

,,Dziś plony podłe są w kraju

Grad dżumy ciągle wszak wali

W te zgliszcza nieurodzaju

Kpiarz, z którym chleb z dolą dzielił

Usiadłszy przy ścianie chlewu

Na cierpki żart się ośmielił:

,,Nie szukaj ziarna, lecz plewu''

Niezwłocznie tedy pospieszył

Gdzie plewu strząsał był marność

Krzyk myśli błyskiem go przeszył

Wszak w plewach kryło się ziarno!

Osłupiał, widząc tam drzewo

Co liśćmi po niebie płynie

Co przeciw pustki powiewom

,,Cóż z drzewem wielkim uczynię