Na ulicy Słowiczej (wiersz klasyka)

Na ulicy Słowiczej, na ulicy zmyślonej

Nie ma wcale kamienic, tylko same balkony.



Pozawieszał je nigdyś na pozornych zawiasach

Obłąkany architekt, który nie żył w tych czasach.



Nikt z przechodniów nie dotarł do zmyślonej ulicy;

Unikają jej szklarze i wędrowni muzycy,



Tylko księżyc zarzuca na balkony swą pełnię

I przepływa bez cienia, niewidzialny zupełnie.



Na balkonach są róże, a na różach słowiki;

Róże mdleją po nocach od słowiczej muzyki,



I to wszystko się dzieje, jakby działo się we śnie,

A zarazem istniało poza snem jednocześnie.



I odróżnić nie sposób mgły od snu, co tak ściśle

Mgłą się staje jak dotąd w żadnym innym zamyśle.



A ty błąkasz się nocą po ulicy Słowiczej

Pełna westchnień tłumionych i niewiernych słodyczy,



I ku górze wyciągasz przezroczyste swe dłonie,

Bym ukazał się tobie na zmyślonym balkonie.