Historia (wiersz)

ja sie tam nie znam, ale to mi sie jakies takie banalne wydaje. taka zwykla historia opisana prostymi slowami. nie przemawia do mnie, ale moze innym sie spodoba.

witaj, podoba mi się ta idea końca "wybiórczego"- bo tak sobie to czytam.
ciekawe bardzo rozwiązanie. nigdy tak nie myślałam o końcu. że przeżyją młodzi.
mówi się czasem, że świat/rzeczywistość będzie "taka"( w domyśle zła) dopóki nie wymrą ostatni pamiętający stare systemy. gdzieś tu odnajduję tę myśl.
w drugiej początek i koniec ziemi - przejście do czegoś innego - nowego miejsca. nowej ziemi.
ale... nie wiem czy udało się przenieść sytuacje zakreśloną powyżej w życie podmiotu.
o ile i ja poznałam dzień końca - przynosi na myśl, że i ja byłam tym co stare ale było we mnie i to nowe, co przeżyło i tworzy świat teraz - dla mnie, to osadzenie tego w świecie uczyć, zaraz odnosi nas do jakiegoś konkretnego przypadku i to rzeczywiście znajdujemy dalej... koniec zawodzi. zaczynasz bardzo ciekawie, kreśląc szeroką perspektywę, która owszem domaga się osadzenia w czymś bliższym ale czy na pewno konkretny przypadek ludzi tak opisany jest dla niej dobra kontynuacją? w jasny sposób sprowadzasz sytuację do kobiety-mężczyzny - bo te parę ludzi ( słowo człowiek mogłoby konotować jakieś uniwersalne odniesienie) ale pożądanie.miłość, wierność - sytuacja węższa. dla tej myśli trzeba by - wg mnie - poszukać nowego/innego ujęcia.

czasem trzeba wyjaśnić, ale mam kilka kawałków, których znaczenie jest bardzo nie jasne, może czasem zbyt...

zgadzam się z Kasią, zaczyna się ciekawie, a koniec zawodzi. Po tych dwóch pierwszych zwrotkach oczekiwałam jakiegoś innego, że tak powiem, rozwinięcia akcji

no ale niech będzie:)