"Według bożego rozkazu kto za życia choć raz był w niebie tam po śmierci nie pójdzie od razu" A. Mickiewicz (miniatura)

Niech będzie pochwalony Stwórca Przedwieczny, na wieki, wieków.

Ja, udając skruszoną w duchu przychodzę do Księdza.

U spowiedzi ostatni raz byłam bardzo dawno temu… Zadaną pokutę odprawiłam z nawiązką, użerając się ze światem i życiem.

Zgrzeszyłam myślą, mową, uczynkiem, i zaniedbaniem.

                Zgrzeszyłam myślą… zastanawiając się nad podobieństwem Allacha i Buddy w porównaniu z Sziwą…

                Zgrzeszyłam mową.

Brudne słowa ściekały z moich ust, tworząc „tak”, zamiast „nie”, „prawie”, zamiast „wcale”.

Żałuję czynu i niskich pobudek, którymi się kierowałam.

Ale czy żal mój jest szczery, jeśli w konsekwencji uczyniłam ludzi szczęśliwszymi?

Nie czuję żalu, widząc uśmiech małej dziewczynki, której powiedziałam, że pisklak, którego przyniosła żebym go wyleczyła, odleciał.

Mimo, że prawdą jest, że po godzinie walki o jego kruche życie, zakopałam małe ciałko pod płaczącą wierzbą.

                Zgrzeszyłam uczynkiem.

Gdy palona od środka, żarem nie do ugaszenia, poddałam się mu. I byłam równa bogom, w akcie całopalenia.

Ale proszę Księdza nie cudzołożyłam. Łóżko było moje.

                Zgrzeszyłam zaniedbaniem.

Ale naprawdę, nie wiedziałam, że kaktusy trzeba podlewać częściej niż raz w miesiącu.

                Szczerze mówiąc, pamiętam więcej grzechów. Ale jeśli Księdzu nie będzie to przeszkadzać, zachowam je dla siebie. Serdecznie za nie przepraszam, mimo że nie żałuję. A co do rozgrzeszenia… to skoro Ksiądz nie chce mi go udzielić… trudno…

Pójdę osobiście na audiencję u Ojca.

Bynajmniej nie w dwa tysiące dwunastym….