Żegnaj kamienico (wiersz)

podoba mi się. resztę sama napisałaś w wierszu.

Wszyscy jacyś tacy smutni ostatnio...

"a potem zakropię oczy środkami na sen" - ja poproszę Marto o nazwę specyfiku:)

ja też poproszę o ten cudowny środek na sen...:))

Agnieszka Urbanowicz:)) Rito;)) Oliwio B:)) Varzyvo:)) dziekuje Wam za czytanie moich wierszy

Marto - ukłon w Twoją stronę, brawo!

zmęczenie kamienicy przełożone na zmęczenie człowieka - podoba mi się. i podoba mi się trudność otwierania i zamykania bramy, między te trudności rzuciłaś całe życie i przywiązanie do miejsca.

mnie się tu podoba pewne skupienie tej kamienicy, skupionej w modlitwie. o co się modli? proszę, nie wyburzajcie mnie? proszę, zostańcie ze mną? w każdym razie widzę jak przysiada, jak te powybijane okna zieją smutkiem.
brama (bez okropnego dopełniacza z dobroczynnością) zwraca uwagę na podobieństwo do ludzi, do relacji międzyludzkich, gdy trzeba się namęczyć, by do drugiego człowieka dotrzeć, ale też jak łatwo te kruche więzi zerwać. czasem jedno słowo wystarczy, żebyśmy już nigdy wejść nie mogli.

to są takie moje dwa wyobrażenia, dwa momenty, które w tym tekście polubiłam, ale nie wiem, czy to wystarczy do polubienia całego tekstu.

ech...a mówiłam, że nie będę malowała "słupków" :)
To jest wiersz !...wyśmienity wiersz !

Aj !!! HURRRA .. ale niespodzianka , cieszy oj! serdecznie dziekuję za komentarze i głosy