Ostatnia wieczerza. Dwa tysiące lat później (wiersz)

Nareszcie z tytułem! ;)

Wyjątkowy wiersz w swoim niepokoju, jaki wywołuje pojawienie się Freuda. Zabójcy religii?

Jakoś mi się, to kojarzy z inowrocławskimi musztardówkami na Toruńskiej???

całkiem niedawno pojawił się na Wywrocie tekst o ostatniej wieczerzy, nie pamiętam teraz tylko czyj on był. w każdym razie o ile w tamtym przypadku temat wydał mi się słabo przepracowany, żeby go ujmować w ramy współczesności, tak tutaj przeniesienie na nowszy grunt nadaje dodatkowe sensy. i to mi się podoba.

Również mi się podoba; to zejście na dzisiejszą ziemię i odarcie z wszelkiej świętości.

muszę przyznać, że najwidoczniej w związku z krótkim stażem tutaj, początkowo trafiłem na parę słabszych Twoich wierszy, to zaczynam czytać Cię z coraz większą uwagą. chyba lepiej sprawdzasz się w trochę dłuższych wierszowych formach, chociaż czasem wzbudzają we mnie jedno zastrzeżenie, wzbudzają we mnie niekiedy wrażenie zaprogramowanej erudycyjności tekstów, wydaje mi się wówczas jakbyś usiłował złapać zbyt wiele srok za ogon, bo motywy się nagromadzają, osoby dramatu wchodzą, wychodzą i trochę za gęsto od nich w pokoju, i nie zawsze jestem przekonany do tej strategi. chociaż tutaj chyba się broni. ale też początkowe ewangelijne motywy świetnie poprowadzone, uwspółcześnianie postaci nie na siłę, całość pewnie zmierza to pointy, ale też nie ma tu jakiejś nazbyt linearnej narracji. dobry wiersz.

jest mega. że się po poetycku wyrażę.