Co mówimy, kiedy mówimy o śmierci (opowiadanie)

To opowiadanie Carvera, przy którym chciało mi się płakać, a potem było mi niedobrze ze strachu. Wszyscy chyba powinniśmy zacząć się bać. Tak byłoby najmądrzej. Siedzę na plastikowym krześle dworcowej poczekalni, kiedy łysy, odrapany gość po raz drugi w ciągu pół godziny cedzi przez brakujące zęby formułkę kończącą się prośbą o zupę dla niego i kolegów. Jego wzrok wbity jest w przestrzeń kilkadziesiąt centymetrów obok mojej głowy i wygląda, jakby spowiadał się przed bogiem, którego nie rozumie ani nie zna, jakby z dnia na dzień nie czuł się tym mniej upokorzony. Huk, brzęk metalu. Dwójka cygańskich dzieci kopie automat, w którym można wygrać komórkę, jednocześnie próbując wcisnąć do niego 20 groszy. Zakażenie, ocieranie ust z brudnego mleka. To nie tak. Maszynki do mięsa zamiast myśli, bez przerwy muszę otwierać oczy. Powiew chłodu od drzwi wejściowych i twardy but ochroniarza. Spać nie wolno. Wyciągam książki z plecaka, nie jestem jednym z nich, tłumaczę, ale nie wierzy i ja chyba też nie. Znów mdłości, zginam się wpół i upuszczam wszystko z kolan. To opowiadanie Carvera, po którym zwymiotowałem. Poprawi się? „To nie jest właściwie postawione pytanie” – szepczą notatki z dna plecaka i czuję się jakbym zdał egzamin. Kierkegaard nazywał to ironią, ale on w gruncie rzeczy był chrześcijaninem, uczył się lęku od najmłodszych lat, cierpliwie. „Przyznano już literackie Nagrody Nobla” – powtarzam cicho głuchemu po przeczytaniu jego wizytówki i poruszającej historii z wytłuszczoną frazą „3 zł”. Każdy pisze o śmierci, jak potrafi. Drżę z zimna, ludzie wchodzą do środka. Mięso wydostaje się z drugiego końca maszynki.