prośba (wiersz)

Dajcie mi dobro
zamknijcie
zabijcie mnie w nim na zawsze
jak w beczce pachnącej drewnem
wyrozumiało-brązowej

spragnione marzenia
wraz z martwym ciałem wrzućcie do wody

Wy wszystkie sprawy których nie rozwiążę
niewolnicy abstrakcji
nie każcie nic tłumaczyć
oczy szczęśliwe

z głębi mózgu nadpływające
dwie aksamitne ryby

pozwólcie im płynąć
nad dnem nieludzkich spraw
z nurtem przyciągających się serc
minąć