rodzaj żeński

Stał przy mnie rodzaj żeński.

- Do mnie, czy do Ciebie – pyta.

- Zawołam taksówkę.

Zaciągam się papierosem. Szybko. Nie ma czasu, czas jest by krzyczeć: taxi. Skryliśmy się przed chłodem i siekącym deszczem: między siedzeniami, między wiszącym świętym Krzysztofem, między taksiarzem i radiem. Dzień dobry, dzień dobry; sraty-taty.

- Do Hotelu Iskra – mówię.

Siedzę z przodu to nie patrzę jej w oczy. Nie mam ochoty by widziała jak mieszkam, jak pachnie moja pościel, by głaskała mojego psa i słuchała moich płyt z muzyką. Nie potrzebny mi jest wygląd jej łazienki, jej pokoju, który wynajmuje. Rano nie mam zamiaru poznawać jej współpracowników. Nie potrzebuję tego i nie chcę.

W lusterku widać jak poprawia fryzurę. Blond włosy ścięte na Magdę M.

Robi makijaż – raz jeszcze przeciąga po smukłych ustach ciemną pomadką. Jest ładna, młoda i ładna.

W taksówce pachnie wilgocią i perfumami. Moimi, jej i taksówkarza. Wszyscy czyści i porządni.

- 11,50 – on do mnie.

Płacę, żegnam się i wysiadamy.

Przepuszczam ją w drzwiach. Nie jestem dżentelmenem. Lubię patrzeć jak rusza tyłkiem.

Kuba udaje, że mnie nie zna. Podaje klucz, ten co zwykle. 47. Płacę z góry; meldujemy się. Przypomina swoje imię i nazwisko: Karolina B.

- I Paweł C. – dodaje.

Życzy nam dobrej nocy, a ja uśmiecham się tak by nie widziała. Idziemy na górę.

Chce mnie wziąć pod rękę. Myślę nawet, że to miłe, nie uciekam.

Już w pokoju, stoję przy oknie i czekam. Czekam, bo poszła do łazienki. Czekam to palę. Zaczynam użalać się nad sobą. Bo gdy nadchodzi samotność uciekam do ludzi, do gwaru, rozmów i wódki. Próbując to wszystko poczuć, wchłonąć. I już wiem, że to nic. Kosmos, pustka. Stawiam krzyżyk na życiu, tworzę w głowie sen. Chciałoby się – kapitalny sen. Banał. Gdzieś tam, na końcu tunelu, widzę ją i siebie. Dzień i dom.

A to papier toaletowy; kolejny papieros.

Wszyscy przejmują się starcami z niewyobrażalną ilością kotów, samotnymi matkami i gówniarzami, którzy utracili pierwszą miłość. Dlaczego nikt nie przejmuje się mną?

Dwudziestokilkulatkiem z perspektywami, pieniędzmi.

I z kryzysem wieku średniego.

Dziewczyna wyjechała na święta. Moja dziewczyna wyjechała na święta do domu. Musiałem zostać jeszcze jeden dzień w pracy. A tak naprawdę to była tylko wymówka, by nie jechać z nią.

Wchodzi. Jeszcze bardziej świeża i jeszcze bardziej pachnąca. Podaje jej drinka. Nie chce, żeby to – już.

- Wiesz ja nigdy tak, tak szybko, ale...

- Ale, co?

- No, wiesz.

- Naprawdę nie wiem, proszę opowiedz – i dodaje – powoli.

Rumieni się. Dawno tego typu nie widziałem.

- Bo ja, ja – głos jej się waha – chyba coś do ciebie...

Przerywam jej – nie mówmy o uczuciach, to nie potrzebne. Nie właściwe. Tylko mąci w głowie, poczekajmy na to. Niech nabierze mocy

Wierze, w to. No prawie.

Kiwa głową na zgodę, trochę rozczarowana.

Przyciągam ją do siebie. Całuje, delikatnie i najczulej jak umiem. Chce, żeby przynajmniej na początku było dobrze i tak, jak trzeba.

Mruczy, to całuję mocniej i śmielej. W usta, po szyi i po odsłoniętych ramionach. Przechylamy się na kraniec łóżka. Ściągam z niej bluzkę i  biustonosz pamiętając by tego drugiego – broń Cię Panie Boże – w dół, bo spłaszcza i – podobno – irytuje.

Patrzy mi w oczy, a ja na ułamek sekundy się łapie na to spojrzenie.

- Ja wcale nie chciałam o uczuciach.

- Wiem, wiem.

- To dobrze, że wiesz. A teraz całuj mnie... o tu.

- A tu mogę?

- Mhmm

Więc całują ją, tu i tam i niżej, niżej, aż wygina się w łuk. Aż nie tylko jej oczy się rozszerzają. Jest słodka, pachnie landrynkami.

Szybki dech, wdech, wydech i bezdech.

Ona drży, ja drżę. Z podniecenia, ale chyba bardziej z oczekiwania. Rozbiera mnie. Wolałbym, żeby ze mnie zdarła ubranie, ale najwyraźniej tak dobrze to nie.

Język, jak wąż wiję się po moim ciele. Zawsze wstydzę się erekcji. Muszę wyglądać wtedy głupio i nieporadnie. Nigdy nie wiem, co wtedy z sobą zrobić. Usiąść, wstać, leżeć? Jak lepiej się będę prezentował.

Miała gdzieś moją prezencję. Gdzieś, gdzie jest miło i przyjemnie.

Znowu jej oddech przyśpiesza, niewielkie piersi wznoszą się i opadają. Rytmicznie.

Jest na górze, kołysząca. Drapie mnie po piersiach, po brzuchu. Tak pewnie piszą w Cosmo, że jest to fajne. Nie jest.

Ale trzymam się jeszcze tej jednej myśli o Cosmo, o paniach redaktorkach, o kurwa całej redakcji i poligrafii, by tylko opóźnić, by dać jej czas.

Jest bliska zderzenia. Już prawie, rozpędzona i gotowa na kraksę.

Zderzenie; pociemniało w oczach. Wgniotło, odrzuciło, odurzyło, jak na kolejce górskiej. Zabrakło tlenu, zabrakło myśli, zabrakło...

A potem spokój, lepki, błogi spokój.

I cisza wypełniona, tylko naszymi oddechami.