Bez tytułu. Bo to już nie początek.

                Wyszedłem z siebie. Wylazłem i stanąłem obok. Ektoplazma mojej duszy zechciała popatrzeć na swoje obrzydliwe wierzchnie okrycie. I zlękła się. 

                - I po cholerę to zrobiłaś?
                - A wiesz, tak chciałam się pogapić na swoją nieudolną część.
                - I co zobaczyłaś?
                - Tylko to, co chciałam. Nic więcej.
                I poszła sobie.

                Dziwna to istota. Ja. Zlepek tych dwóch szaleńców. Człowiek z pogranicza. Uświadomiony hasłami, że „masz humorki jak panna na wydaniu w czasie miesiączki” i setkami innych. W końcu, co mnie nie zabije to wzmocni. Na pewno i tym razem.
                Gnoją, znaczy zależy im na mnie. To tak z czystej ludzkiej troski. Wszyscy mnie gnoją, więc wszystkim mój los nie jest obojętny. Oni jeszcze nie wiedzą, że tam gdzieś w sobie rosnę w siłę w postępie geometrycznym.
                Z drugiej zaś strony, to przecież ja jestem tutaj dyrygentem i mogę zagrać jak mi się żywnie podoba. Nie potrzebuję znachorów rzucających słowa na wiatr. Tacy tylko skoszą na mnie fortunę i co mi z tego? No właśnie…

                Ostatnio czytuję bardzo mądrych panów i jeszcze mądrzejsze panie. Jeden z nich tak rzecze u siebie:

[…]skończyły się czasy
we wszystkich
skończyły się czasy

                Niestety, ma dużo racji. Gdzieś po drodze ludzie pogubili idee noszone w kieszeniach. Później już tylko zostały zmiecione przez podmuchy wiatru zmian. A szkoda. Brak walki nie może oznaczać wymazania z siebie całej moralności. Człowiek staje się opustoszałym Super Samem przed Bożym Narodzeniem w czasach komuny. Często mijam takich na ulicy. Straszni są. Coś na kształt zombie, które za długo gapiło się w szklany ekran. I często tak się zdarza. Ale to nie moje życia, nie moje broszki.

                Ektoplazma, małpa jedna, znowu wyszła na spacer. Tym razem, by wyśmiać i odtańczyć taniec nad grobem mego- czyli i swego- ciała, jeszcze za jego życia.
                - Ty tępa kreaturo! Przecież jak ja sobie pójdę, to pociągnę za sobą także ciebie. Co ty sobie myślałaś, że będziesz sama beze mnie fruwać w te i nazad? Twoje niedoczekanie!
                Natychmiast wbiegła do środka. Boidupa jedna.

                Zostałem sam. Najchętniej przespałbym to. Poszedłbym z kocykiem na moje łóżeczko i wyspałbym się porządnie, by obudzić się dopiero po wszystkim.
                Dziś już nie dziwię się niczemu, co nie jest żadną tajemnicą. Któregoś dnia, na jednym z czterech najważniejszych dla mnie pogrzebów, pewna pani, nie mogąc przysunąć do siebie trumny swojego męża, wskoczyła na katafalk, by pożegnać „ukochanego” ostatnim całusem. A gdzie ona była, że dostał pod jej „dobrą opieką” zapalenia płuc?

                I wtedy ta cholera znowu wylazła.
                - Chcę się zabawić. Idziesz na imprezkę? No już, nie mazgaj mi się tutaj.
                Ciało już nie dawało rady. Wzięło do ręki ostry nóż z kieszeni, dobrało się do tętnicy szyjnej i zabryzgało całą ektoplazmę krwią.
                - Masz teraz za swoje! Nie mam najmniejszego zamiaru znosić cię już ani sekundy dłużej.
                I upadło.

                A moja druga połówka po chrześcijańsku zagrzebała mnie w poświęconej ziemi i nie obejrzawszy się, została porwana na ostateczny osąd.