Literatura

staruszek (cz.I) (opowiadanie)

simple_man

 

[Kolejne senne popołudnie. Powietrze jest przesycone spokojem, wokół panuje cisza, ludzie są zmęczeni i rozleniwieni, nic im się nie chce, niektórzy nawet źle się czują, większość jednak ma ochotę tylko na jedno – położyć się wygodnie i odpocząć.]
 
 
 
-  Hej, czas na chwilę odpoczynku, wykorzystajmy wolny czas, możemy się położyć i zapaść w popołudniową drzemkę...
-  Ale ja nie mogę zasnąć w dzień. Nie potrafię, nawet nie opłaca mi się próbować, bo i tak wiem, że nie zasnę, a jeśli nawet mi się to uda, to obudzę się godzinę później w sto razy gorszym nastroju niż byłem przed zaśnięciem... 
 
 
 
Staruszek z grymasem bólu na twarzy podniósł się z łóżka, na którym przeleżał kolejne bezbarwne popołudnie, jedno z niewielu jakich mu pozostało w życiu.
Wstał i dzielnie wyruszył w stronę kuchni, gdzie miał zamiar napić się wody. Ostatnio pił tylko wodę z kranu, ponieważ nie miał sił, by zrobić sobie herbatę czy kawę. 
Artretyzm. Ostatnie, najgorsze stadium, kiedy człowiek krzywi się z bólu, nieopatrznie ruszając którąkolwiek częścią swojego ciała.  
W momencie w którym sięgał już po szklankę, do której chciał nalać sobie wody, rozległ się drażniący dźwięk dzwonka u drzwi. To spowodowało, że staruszek – wytrącony z kontemplowania swojego bólu, oraz powtarzania sobie w głowie mantry złożonej z najgorszych przekleństw pod adresem tego nieznośnego łamania w kościach - podskoczył zaskoczony. To z kolei spowodowało nową falę przeszywającego bólu, dzięki czemu jego twarz stała się przerażająco podobna do twarzy umierającego na krzyżu, konającego w największych męczarniach, cierpiącego Jezusa. 
No cóż, jak mawiają ludzie – starość nie radość.
Dzielny staruszek wykonał więc zgrabny w tył zwrot, i popędził na spotkanie przeznaczeniu. 
Ciekawe, kogo tam znowu licho niesie – pomyślał zrezygnowany. 
Szedł teraz powolnym, dostojnym krokiem, starannie przenosząc ciężar ciała z nogi na nogę. Jego twarz wyrażała najgłębsze skupienie, co podkreślały jeszcze krople potu spływające mu po czole i po skroniach. 
Szczęśliwie dobrnął do drzwi i delikatnie nacisnął klamkę. W drzwiach ujrzał twarz młodego człowieka, który z głupkowatym uśmieszkiem na twarzy zapytał:
-  Przepraszam, że niepokoję, ale czy mógłbym skorzystać z telefonu? Chyba się zgubiłem.
-  Niestety, nie mam telefonu. Nie stać mnie. – odparł przepraszającym tonem starszy z rozmówców. 
-  A, to najmocniej przepraszam.
-  Nie ma za co.
-  W każdym razie dziękuje.
-  Nie ma pan za co dziękować.
-  A czy w takim razie mógłbym o coś poprosić?
Młody człowiek wyszczerzył zęby w szyderczym uśmiechu, po czym splunął w stronę na pół przymkniętych drzwi. Ozdobił je solidną ilością śliny, która zaczęła leniwie spływać po starych, odrapanych drzwiach. Staruszek kurczowo ściskał klamkę, bojąc się odezwać. Wreszcie wydusił z siebie przestraszonym głosem:
-  Jest pan żebrakiem? Chodzi pan od domu do domu i każdego o coś prosi?
-  Właśnie! – wykrzyknął młodzieniec, podskakując do góry z uniesioną pięścią, po czym wybuchnął szaleńczym, piskliwym śmiechem. 
-  Przykro mi – stwierdził smutnym tonem staruszek – Niestety nie mogę panu pomóc.
-  Ależ może pan. Oczywiście, że pan może. Przecież mówiłem, że się zgubiłem. Zapomniałem powiedzieć tylko, że szukałem właśnie pana.
-  Mnie? – staruszek nie potrafił ukryć zdziwienia w głosie – A po co?
-  Możemy porozmawiać spokojnie u pana w mieszkaniu? Boję się, że tu ktoś może nas podsłuchać. 
-  A jaką mam gwarancję, że nie jest pan psychopatycznym mordercą, który wbije mi nóż w plecy, ukryje ciało w szafie, okradnie mieszkanie i pójdzie sobie jak gdyby nigdy nic?
-  Ma pan moje słowo. Musi to panu wystarczyć.
Staruszek zaczął powoli zamykać drzwi, zdając sobie sprawę z tego, że młodzieniec może jednym ruchem ręki sprawić, że drzwi staną przed nim otworem, a on sam wyląduje na podłodze. Jednak tak się nie stało; zamknął drzwi, przekręcił klucz w zamku i stał bez ruchu, nasłuchując. Starał się wychwycić każdy najcichszy odgłos, najlżejszy szmer, ale za drzwiami panowała niczym nie zmącona cisza. Po chwili ruszył w stronę pokoju, z zadowoleniem zdając sobie sprawę z tego, że ból jaki mu wcześniej dokuczał, minął. Coraz odważniej poruszał ciałem, zaczął machać rękami i udawać, że kopie niewidzialną piłkę. Wyglądał teraz jak kilkunastoletni chłopczyk, rozgrzewający się przed zajęciami z wychowania fizycznego. W ciągu tych paru minut, jakie minęło od podjęcia przez niego decyzji o zakończeniu rozmowy z nieznajomym i zamknięciu drzwi, odmłodniał. Nie był już tym samym człowiekiem. Człowiek któremu jeszcze niedawno każdy ruch sprawiał ból, teraz podskakiwał, robił pajacyka i krzyczał w radosnym uniesieniu: juu – huu, juu – huu. 
Gdy już dostatecznie nacieszył się swoim zwycięstwem, jego głowę zaczęła coraz uporczywiej drążyć myśl, że ból może powrócić. Powrócić tak samo gwałtownie, jak gwałtownie minął. Postanowił więc wykorzystać okazję i zrobić coś, czego z powodu cierpienia jakiego doznawał w ostatnim czasie, zrobić nie mógł. Pomyślał o kawie, ale dymiącą, aromatycznie pachnącą filiżankę w jego głowie, po chwili zastąpiła wanna – również dymiąca, aromatycznie pachnąca płynem do kąpieli o zapachu truskawek. Pobiegł więc czym prędzej do łazienki, odkręcił nad wanną kurek z ciepłą wodą i zaczął wlewać do niej płyn do kąpieli. W powietrzu rozeszła się cudowna, oszałamiająca woń truskawek. Pieściła jego zmysły, napełniając go błogością i spokojem, który rozlewał się przyjemnie po wszystkich częściach jego ciała. 
Ale szczęście staruszka nie trwało długo. 
Czuł, jak łamanie w kościach powraca, a zanim zdążył zastanowić się co robić, ból szalał już na całego. Grymas cierpienia powrócił na jego twarz, gdy pochylał się nad wanną, niezdarnie próbując zakręcić wodę. 
Niech to cholera – pomyślał – kąpiel odwołana. 
Zrezygnowany dowlókł się do łóżka, delikatnie pozbył się swojego domowego obuwia, i położył się. I właśnie wtedy... 

 


Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta?   Zarejestruj się
przysłano: 16 listopada 2014 (historia)

Inne teksty autora

II
simple_man
I
simple_man
staruszek (cz.VII)
simple_man
staruszek (cz.VI)
simple_man
staruszek (cz.V)
simple_man
staruszek (cz.IV)
simple_man
staruszek (cz.III)
simple_man
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca