przywłaszczenie

     jeszcze rano, kiedy dzień śniegowymi płatkami próbuje ukryć własną śmieszność, gdy jest jeszcze zbyt słaby aby anonsować słońce brzaskiem, ludzie z obowiązku wychodzą z domów i najzupełniej dobrowolnie wsiadają do złotych okrętów Morfeusza.

     okręty mają puchowe siedzenia i miękkie ściany. W tych okrętach poznajemy prawdziwe sekrety niemyśli, ukojenia i najsłodszej apatii. Ich ciepło i delikatne światło koi smutki i jednocześnie drażni, kiedy zdajemy sobie sprawę ze swojej głupiej bezsilności. Za oknem pada śnieg.

     włosy, tak dokładnie wyczesane przed lustrem i tak delikatnie zmierzwione, aby utrzymać pozór niechlujności (lecz, broń boże, nie braku higieny), teraz przestały być już troską w tej siedzącej trumnie. Dziewczyna, o twarzy starszej niż mógłbym się spodziewać, teraz jako pierwsza przegrywa ze zmęczeniem. Nie widzi brudu, zimna i smrodu jaki wnieśli tu ze sobą inni. Głowa opada i momentalnie spaja się z szybą tramwaju. Prawie mogę dostrzec spływającą śluzem pępowinę, która łączy jej płomienne loki z tramwajem. Bez wyrazu twarzy, bezpiecznie.

     nie ma przygniecionego plecaka, nie ma ludzi, nie ma czasu, jest sama. Ja - obserwator - implikuję jej samotność, dorzucam do niej swoje myśli i szept. Nie, nie słysz mnie, piękna. Wyciągnięte nogi, nieporadnie. Chorobliwe myśli nad niespecjalnym pięknem, nad na-odwal-się pięknem, nad pięknem zgubionej rękawiczki. Zima, ima, ma.

     a ona nie widzi, nie uśmiechnie się, tylko tak przekamieniała. Ręce zaciśnięte, ciepło nieporonione.

     powyższe trzy sekundy spojrzenia nie zmieniły mojego życia. Tramwaj zatrzymał się, płatki śniegu padały mi na włosy. Za mną, rozpalona kochanka Morfeusza, nie uczyniła nic.