Powrót (wiersz klasyka)

Odejść od świata --- zanurzyć się w Bogu        

a potem znowu być tutaj z powrotem        

aby powiedzieć --- Już widzę odwrotnie        

to co nieważne takie ważne teraz        

jak jedno pióro wilgi zgubione w Afryce        

jak kasztan co spada i puka do grobu        

chłopcu, co chrząszcza odnalazł martwego        

co miał na krótko dwa wąsy zuchwałe        

szepnąć-Patrz dojrzał do dalszej podróży        

Świętą Agatę budzi na dobranoc        

Wszystko umiera co jest nieśmiertelne        

ludzie rośliny zwierzęta skazane        

deszcz błazen co zlał się na zegar słoneczny        

smutna wierność na zawsze ale nie na co dzień        

Odejść od świata --- zanurzyć się w Bogu        

I znowu potem powrócić na ziemię        

uścisnąć małpę i ostre kamienie        

żółwie bo idą najwolniej do ślubu

Wszystko co przyszło z Niewidzialnej Ręki        

widzieć kobietę co biega po dworcu        

czeka na tego który nie przyjechał        

płacze i nie wie że tak się stać miało        

bo miłość starsza od nas i większa niż szczęście        

Bocian na gnieździe otwartym obraca się w słońcu        

by stale swym cieniem pisklęta zasłonić        

mądrość też starsza od nas --- więc czemu się boisz        

Kto wrócił stamtąd --- nie pyta dlaczego