A więc lazur na zawsze zamknął swoje wrota... (wiersz klasyka)

A więc lazur na zawsze zamknął swoje wrota

Dla mych oczu? A chmury ciężkie, głuche, mętne,

Wypijają, powoli, płacze me namiętne?

A żałobą wieczystą jest moja tęsknota

Do gwiazd? A czarne ptaki myśli moje smętne?

I trumna ołowiana sny mego żywota?



A więc na jasne włosy moje, piasku szary,

Padaj, powoli padaj, na znak, żem motłochem!

Na znak, iż przed i za mną jałowe obszary

Wysiłków bezowocnych, zakończonych szlochem!

Na znak, żem trupem dojrzał dla robaków chmary!

Na znak, iż me jestestwo całe - nędznym prochem!



A wy, o moje usta! bądźcie jak więzienie

Na siedem twardych pieczęci milczenia zamknięte,

Aby to wasze słowo, nędzne i przeklęte,

W krtani wiecznie ugrzęzło, iż jest jak skomlenie

Psów rozczołganych w błocie! jak łono pomięte



A ty, o moje duszo! nie trudź się daremnie:

Odleć, jak odlatują cmentarniane ptaki,

W dal, bez kras i białości...Precz już, precz ode mnie!

Zgaśnij, jak gasną zwiędłe w moczarach majaki!

Spadnij w niezmiernej nocy niezgłębione ciemnie

I zgiń! Z dawna nicości tyś nosząca znaki!



(Węglem smutku i zgryzoty XXV)