Symbole XV (Zaiste, bracie, dziwnie gdy mówią Proroki...) (wiersz klasyka)

Zaiste, bracie, dziwnie gdy mówią Proroki:

Nie wiedzieć, czy ich słowo żywi, czy zabija?

Czasem w granatu kwiecie ukrywa się żmija,

Czasem w szczelinach ruin rosy lśnią uroki.



Umysł ludzki jest jako ocean głęboki,

Tym głębszy, iż się niebo w nim chmurne odbija...

A duszy naszej narcyz, biały jak lilija,

Tym bielszy, iż schylony nad głębią, gdzie mroki.



I tak wszystko! Płomiennych ogni stos - spowija

Ziemny, nieunikniony dym w głuche obłoki -

A z gór patrzący, widzi: człowiek idzie - mija...

A tylko puste słychać w uszach kroki, kroki...