Lalka (wiersz klasyka)

Jak zgaszone świece, dwie woskowe zmory,

Spoglądamy w senne jesienne wieczory;



Dwa skostniałe serca, dwie spłoszone twarze,

Zanim drgną powieki - księżyc się ukaże.



Trzeba wiernie kochać i bezmiernie wierzyć,

Na to, by w miłości wszystkie klęski przeżyć.



Lalko, moja lalko, powleczona woskiem,

Kocham rozpaczliwie ręce twoje boskie,



Wierzę w twoje serce zawczasu wystygłe,

W pierś woskową wbijam nieomylną igłę,



I choć trwamy nadal niezmienni i chłodni,

Trwoży mnie wymyślność urojonej zbrodni.



Lalko, moja lalko, po to cię przekłułem,

Byś mnie zachowała w sercu swym nieczułym.



Milczą korytarze, nisze i krużganki,

Milczą blade wargi zabitej kochanki;



Urok czarnoksięski zaskoczył ją we śnie.

Sen nie dokończony urwał się boleśnie.



Lalko, moja lalko, wydarta niebytom,

Ciebie przecież kocham - nie tamtą, zabitą,



Tamta już umarła, tamta leży w trumnie

I swój cień woskowy zostawiła u mnie.