Głos wołjący na puszczy (wiersz klasyka)

Czasami doleci z burzą

Do uszu bezmyślnej tłuszczy,

Do wodzów, co kłamstwu służą,

Głos wołający na puszczy.



Grozą przenika ich serca:

Niejeden porzuca łoże,

Drży jak schwytany morderca,

Lecz przestróg pojąć nie może.



Niezrozumiałym jest dźwiękiem

Głos wołający w pustyni,

Śpią dalej na łożu miękkiem...

I nikt pokuty nie czyni.





Adam Asnyk