wieczór zimowy (wiersz klasyka)

mroźne powietrze w szklanej klatce stoi

wądołem ulic przemykają ludzie

śnieg pod butami charcze trupio chory

bezkrwiste gwiazdy toną w jamach studzien

uśmiech odpłynął lśnią jeszcze żagielki

motyl śpi w niszy dębowego stołu

gdzie gwóźdź wygięty na wypadek wszelki

i pająk drzemie na pajęczym polu

skazańcy drzewa kajdankami dzwonią

kiosk pięść zacisnął skostniałą na kamień

ścian masy białe pękają i toną

i śnieg wyrasta w szary tynków szaniec

odpłynął oczu afrykański lazur

i biust odpłynął ostrokrzew forsycja

tam-tamy milczą bo dziki zwierz mrozu

zdusił i pożarł krwiste mięso życia