Haiku z tomu "Podszepty chwili" - Kraków 1997

Parlicki Mariusz


-oOo-

kropla za kroplą

 

 

spływają z moich okien

 

 

witraże zimy

 

 


-oOo- 

 

 

 

 

 

kruszeją lody

 

 

kra kra z radości krzyczą

 

 

gawronie chóry

 

 

 

 

 

-oOo-
 

 

 

wezbrana rzeka

 

 

dorównać pragnie niebu

 

 

rozlewa błękit

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

marcowe słońce

 

 

starczyło żeby rozgrzać

 

 

serce pierwiosnka

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

wiekowe dęby

 

 

podobnie jak ja mają

 

 

zielono w głowie

 

 

 

 

 

-oOo-
 

 

 

trzepoczą skrzydła

 

 

milionów kropel wody

 

 

huczy wodospad

 

 

 

 

 

-oOo-
 

 

 

ciepłe sny stygną

 

 

gdy wdziera się przez okno

 

 

powiew przedświtu

 

 

 

 

 

-oOo-
 

 

 

chodź na majówkę

 

 

słyszysz w katedrze lasu

 

 

konwalie dzwonią

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

pod niebem łąki

 

 

płonie ognisko słońca

 

 

sen nietoperza

 

 

 

 

 

-oOo-
 

 

 

rzeka potrafi

 

 

nadać najtwardszym głazom

 

 

szlif łagodności

 

 

 

 

 

-oOo-
 

 

 

w rybackie sieci

 

 

ławicę ryb przywiodła

 

 

szczęśliwa gwiazda

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

po skalnej ścianie

 

 

człowiek idzie do nieba

 

 

razem z butami

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

skaliste szczyty

 

 

od wieków patrzą na świat

 

 

kamienną twarzą

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

zdyszane miasto

 

 

złapało późną nocą

 

 

miarowy oddech

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

nocą witraże

 

 

wznoszą bezbarwne modły

 

 

o promień światła

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

pędzel jutrzenki

 

 

na sinym dachu nieba

 

 

maluje freski

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 


kropelki rosy

 

 

ociera promień słońca

 

 

z policzka róży

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

konają puszcze

 

 

zielone szyje ściska

 

 

pętla asfaltu

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

cekiny nieba

 

 

nawet gdy się wypalą

 

 

nadal nam świecą

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

wyciągam ręce

 

 

upadam na kolana

 

 

zbieram poziomki

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

leśne maliny

 

 

kuszą by zakosztować

 

 

dzikiej słodyczy

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

potędze wiatru

 

 

zuchwały opór stawia

 

 

wydęty żagiel

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

piaski pustyni

 

 

uschły z próżnej tęsknoty

 

 

za glorią pereł

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

tylko pająki

 

 

potrafią ciągle plotąc

 

 

nic nie poplątać

 

 

 

 

 

-oOo-
 

 

 

poranne słońce

 

 

rzuciło jasne światło

 

 

na mroki życia

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

z leśnej gęstwiny

 

 

wyszła mi na spotkanie

 

 

zgubiona droga

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

przed wiejską chatą

 

 

w niedzielne popołudnie

 

 

ugięta ławka

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

po parasolu

 

 

spływają łzy rzęsiste

 

 

requiem dla lata

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

przywarły ciałem

 

 

w blasku świateł latarni

 

 

ćmy samotności

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

w ramionach ziemi

 

 

złożyło swoje ciało

 

 

spróchniałe drzewo

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

sterczą łodygi

 

 

dmuchawce tracą głowy

 

 

kiedy wiatr wieje

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

noce się dłużą

 

 

już nie pogania czasu

 

 

sekundnik cykad

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

patrzę ze szczytu

 

 

jak potok chmur zalewa

 

 

senną dolinę

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

ucichły ule

 

 

snujmy jak złote pszczoły

 

 

słodkie marzenia

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

w stalowym niebie

 

 

przegląda się dzień cały

 

 

strapiona dusza

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

upartym drzewom

 

 

na próżno wiatr przywraca

 

 

zrzucone liście

 

 

 
-oOo-

 

 

 

 

 

na wrzosowisku

 

 

strudzony dzień wygląda

 

 

zmierzch nie nadchodzi

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

jesienną porą

 

 

snują się po ulicach

 

 

dymy bez ognia

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

staruszka jesień

 

 

na żółtych kartkach pisze

 

 

testament liści

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

idź jak Tezeusz

 

 

z nicią babiego lata

 

 

w labirynt zimy

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

nastała zima

 

 

wiewiórka twardy orzech

 

 

ma do zgryzienia

 

 

 
-oOo-

 

 

 

 

 

zima tak mroźna

 

 

że tylko Styksu wody

 

 

nieskute lodem

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

nie czas na miłość

 

 

amor wypuszcza strzały

 

 

lodowych sopli

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

swoje haiku

 

 

pędzelkiem piszesz co dzień

 

 

na kartkach powiek

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

ja tobie wszystko

 

 

a ty półksiężyc w serce

 

 

i kamień w wodę

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

tak bardzo kocham

 

 

że często zapominam

 

 

mówić ci o tym

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

mojemu sercu

 

 

jesteś najbardziej drogą

 

 

drogą donikąd

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

usta kobiety

 

 

całują pomarańczą

 

 

mówią cytryną

 

 

 
-oOo-

 

 

 

 

 

kwiaty w wazonie

 

 

jeszcze jedna ofiara

 

 

naszej miłości

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

drapieżne zwierzę

 

 

nosi na swoich plecach

 

 

łagodna pani

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

żurek z kiełbasą

 

 

połyka w pustej kuchni

 

 

tłuste romanse

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

zdjąłem piżamę

 

 

wtem mnie za gardło chwycił

 

 

krawat sumienia

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

ślimak i człowiek

 

 

pierwszy ma dom na plecach

 

 

drugi na głowie

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

to pierwsza wiosna

 

 

którą oglądać będę

 

 

okiem jesieni

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

ludzką oziębłość

 

 

na próżno pragnie przebić

 

 

serca przebiśnieg

 

 

 
-oOo-

 

 

 

 

 

szare gołębie

 

 

przynoszą szarym ludziom

 

 

skrzydlate myśli

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

strumienie czasu

 

 

skutecznie gaszą ogień

 

 

człowieczych pragnień

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

stary kawaler

 

 

przez niedomyte okno

 

 

zerka na miłość

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

wyłącznie ślepcy

 

 

mogą mieć jasny ogląd

 

 

ciemnoty świata

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

w amforze ciała

 

 

jak w lampie Aladyna

 

 

drzemie potęga

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

kolejny miesiąc

 

 

przebiegłem w bezsensownej

 

 

pogoni jutra

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

co za paradoks

 

 

świat który gonię biegnie

 

 

w przeciwną stronę

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

nasza planeta

 

 

stała się dla swych bogów

 

 

kulą u nogi

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

gdzie jesteś Boże

 

 

gdy niewidoma prosi

 

 

o grosz żebraka

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

prowadź mnie Boże

 

 

twojego linoskoczka

 

 

po pętli życia

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

gdy spłodzę syna

 

 

i własny dom zbuduję

 

 

wyrosnę drzewem

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

pies wylizuje

 

 

wrzody i krwawe rany

 

 

mej samotności

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

kłamliwy zegar

 

 

wskazuje czas co wraca

 

 

do punktu wyjścia

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

zazdroszczę kretom

 

 

że odnajdują radość

 

 

w spoczynku w ziemi

 

 

 
-oOo-

 

 

 

 

 

wynajmę pokój

 

 

w piwnicach codzienności

 

 

emigrant z raju

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

na czole starca

 

 

Bóg rzeźbi dłutem czasu

 

 

zakręty życia

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

z pierwszego piętra

 

 

śmierć mnie przekwateruje

 

 

na parter nieba

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

chcę tak jak motyl

 

 

odejść niepostrzeżenie

 

 

na wieczną łąkę

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

przyjdzie przed świtem

 

 

po cichu na paluszkach

 

 

złodziejka smutków

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

każda sekunda

 

 

czyni z naszego życia

 

 

wielkie rozstanie

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

życie jest złudą

 

 

zrozumiesz to gdy w końcu

 

 

śmierć cię obudzi

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

przed śmiercią w morzu

 

 

choć myślą każda rzeka

 

 

wraca do źródła

 

 


 -oOo-

 

 

 

 

wyschnięte źródło

 

 

nie roni kropel wody

 

 

chociaż las płonie

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

ma wiarę w Boga

 

 

straciwszy wiarę w życie

 

 

oczodół pusty

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

śmierć jest artystką

 

 

rozmywa świat jak pędzel

 

 

impresjonisty

 

 

 

 

 

 -oOo-

 

 

księgi wieczności

 

 

zapiszą nasze życie

 

 

krótkim haiku

Inne teksty autora