*** (wiersz)

wystarczy mały podmuch wiatru aby unieść
ziarno pyłu, albo spalić dwa miliony hektarów

stoję pod drzewem, które widuję z okna
i wmawiam mu, że ma cholerne szczęście,
że nie rośnie w lesie, bo tam jeden za wszystkich
a wszyscy za jednego

idąc w pośpiechu nastąpiłem na mrówkę
nie liczę, ale od rynku przeszedłem już sporo
i sporo też zrobiłem takich kroków
których nie można cofnąć

co ma się spalić i tak spłonie
bez względu na to jakbyśmy nie byli szlachetni
po nas przyjdą następni

ludzie-mrówki