Tobie (wiersz)

obdarowywanie zgnitym szczęściem - nieee...
Pozdrawiam!

brnę, brnę i brnę przez te lasy liter w poszukiwaniu czegoś wartościowego. Chyba jednak zbyt gęsty ten las, a drzewa zbyt wysokie, zasłaniają światło. Susza, deszcz nie pada, zwierzęta giną, ściółka umiera.

Kompletnie nie rozumiem pytań retorycznych. Może na to za głupi jestem : )

Nieudany tekst. Nudny, sprawiający wrażenie iż peel ma problemy z emocjami - i to takie problemy Mariuszów i Patryków z pierwszej klasy gimnazjum.

pierwsza rzecz - okroiłbym to ze zbednych słów. pozbył bym sie następnie pytań i zostawił ,, przedłużoną ,, ;) miniaturkę . mniej więcej taką :

uśmiecham się
w mej duszy jest takie miejsce, w którym schowana jest radość
jest kącik, w którym schnie nieużywane szczęście.
uśmiecham się
próbując wyzwolić zamknięte uczucia

patrzę na ciebie spowitą smutkiem
niedostępną
podziwiam idealne dopasowanie
zobojętniałego oblicza z widoczną w oczach
pustką
a rozpacz moja tłumaczy
nieistnienie świata

weź sobie proszę do serca sugestię Marka, jest o niebo bardziej przystępna i czytelna.
w Twojej wersji doświadczenia stulatka nie ma, masz dobry szkielet, popracuj nad przyodzieniem.

Podzielam zdanie Pana A.