oniemiały

prostytutki wczorajszych dni
spod zgaszonych niewiedzą latarni
tak im jeszcze zakwitają łzy
jak my dalej jesteśmy zwyczajni

jak nam wiecznie nadzieja się rodzi
tak unoszą wysoko kolana
ciągle jeszcze trochę za młodzi
by potracić głowy na ścianach

i już chyba jednak za starzy
na błyskanie zębem w zachwycie
niech się paniom klient wydarzy
a nam szczęście w pożółkłym zeszycie