dialog na cztery ręce

opowiedz wiersz o mych równinach
wiersz lekko ciepłem roztańczony
i żaden piach w nim żadna glina
żadnych zamieszań brudnych dłoni

      napiszę więc o kwietnym balu
      przy drogach które nigdy kręte
      gdy roztańczymy się bez żalu
      że nic nie musi być już święte

      powiedz mi jeszcze co z zielenią
      czy trawy dyszą tam radośnie
      kiedy na życie się zamienią
      w najlepszej bo ostatniej wiośnie

zieleń bezbarwną całkiem wietrzną

zapisz bo przykre zakołysze

i przystań zapisz tę bezpieczną

i wpleć w nią taką cichą ciszę

nakaż poetom niemijanie

żeby już czuć nic nie musieli

niech tylko ranne oddychanie

będzie im solą tamtej ziemi

      napiszę więc o babich latach
      o tych przebytych i nieznanych
      gdy kołowrotkiem się wyplata
      nasze poranne doczekanie

niebo z dobrymi prognozami

nachyl do granic możliwości

żeby nie ścięte minusami

było balsamem na słabości

     chodźmy już kur do życia wzywa
     my bez pospiechu i przymuszeń
     zdążymy jeszcze ponazywać
     to za czym tęsknią głupie dusze