zawrócony

 jeszcze kiedyś zdążę wszystkiego nie czuć
bywać jak człowiek zwyczajnie pobożny
nie zawieszać łez w bezdusznym powietrzu
nie strugać sęków na kiju przydrożnym

póki co jeszcze mogę roznosić na strzępy
listy zamierzchłe konwaliowym pismem
puszczać czasem parę z niedopitej gęby
i rymem w klarnecie pozawracać Wisłę

roznosić jajka po spróchniałych szczeblach
wystukiwać rytmy policzeniem sylab
znać się na tyle żeby się nie znać
a na salonach tak po prostu bywać

lecz kiedy z życia odcumuję balon
zostanie tylko data na pomniku
i zadziwienie jak to się bywało
z ręką w niejednym zasranym nocniku