toksyczna (wiersz)

zemsty radioaktywnej kobiety bał się każdy

kto ośmielił się zarzucić jej głupotę

lub chociaż niesprawiedliwość w udzielaniu biustu

piersi o smaku cukru były na ustach wszystkich

ale nikt nie zdołał ich roztopić jak ja

słodycz spływała po brodzie w kierunku morza

kiedy cukier zamienił się w lód

a orgazm w kłęby fajkowego dymu

zostałem wyśmiany jak pryszczaty smarkacz

dołączyłem do grona poszkodowanych

i odtąd nie słodzę herbaty

przed zemstą chroni mnie betonowy anioł stróż