List pisany z bidula w dzień Bożego Narodzenia (wiersz)

Na wstępie chciałabym powiedzieć, że nie tęsknię

wcale. Prócz tego misia bez uszka, który mi przed snem śpiewał do kołyski.

Pamiętam dokładnie – była wtedy jesień i chcieliśmy zapomnieć

swoje żale, potem usiąść, wypić mleko z miodem.

Teraz już tego nie ma. Most, na którym staliśmy w deszczu

spalił się zeszłej wiosny. Potem wyjechałam, bo było coraz gorzej.

Co z tego, że słońce wchodziło - dłonie bledły i taniały, twarz siniała.

Wtedy dni mijały wolniej – bagaże twoich niedokończonych zdań

przeplatały ulice jak samotne śmietniki. Nie jestem w stanie ich wyliczyć,

nie szukam w nich puszek, ani wczorajszych kebabów.

Nawet łzy nie są tak słoną ozdobą – dostałam nawet monetą w twarz,

za ten połamany nos.

A może za twoją samotność?

Cóż, musisz wiedzieć – nie umieram już, jak kiedyś

codziennie od nowa, od końca i na pozór

tragicznie. Bez egzekucji, na swój sposób, przez pryzmat,

tak jak chciałeś - zabić mnie żywą. Wtedy każdy dzień był

wyzwaniem dla mojej kobiecości.

Nie tęsknię – brakuje tylko misia, tego domu i krzyku mamy,

na której rozbiłeś ostatnią butelkę taniej miłości.