Zaklęta w węża (wiersz)

...
 

Sunęłam po lesie, jak zwykle uciekając.
Slalomem między drzewami, w krzakach się chowając.
Płuca ciężkim oddechem od ucieczki umęczone.
Ciało me klątwą diabelną od tak dawna obarczone.
Z podrapanych rąk rzęsiście czarna krew się toczy.
Posępną twarz moją raz po raz słona łza moczy.
Serce na samotności krzyżu płonie rozpostarte,
Rozum nie nadąża chwytać, co siłą mu wydarte.
A oto świątynia – wpół człowiek, wpół gad!
A wewnątrz serce, na którym smutnej miłości ślad.
Rzeka płynie w oddali – mój jedyny ratunek.
Nim wskoczę, nim zniknę, zostawię armii podarunek:
Oto czarny atrament na siedmiu złotych zwojach.
Moje imię – Meluzyna, a to historia moja…

...

PROLOG

Na początku należy wspomnieć, że rzecz cała
Na terenach średniowiecznej Szkocji miejsce swoje miała.
Tam oto na wzgórzu wielkie zamczysko stoi!
W nim króluje Elinas, co niczego się nie boi.
Presina – imię potężnej wróżki i jego żony,
Przed którą poddani do ziemi biją skłony.
Ona dla męża-króla jest niczym opoka,
Lecz przeszłości swej strzeże, jak strzeże się oka…
Dlatego właśnie Elinas musiał złożyć przyrzeczenie,
Które jednak złamał i uderzyło go wielkie zaskoczenie!
Jednak o tym za chwilę – najpierw treść przyrzeczenia:
„Przy porodach i w kąpieli masz zakaz mnie widzenia!”

Ucieczka

Pasierb Presiny wzniecił w ojcu ciekawości płomień,
Tym samym zabrał jej nadziei na szczęście promień.
Wróżka od męża uciekać pospiesznie musiała,
Bo od tej pory straszna klątwa nad nią wisiała.

Presina spokrewniona była z czarownicą Morganą,
Dlatego zabrała trzy córki swoje na wyspę Avalon.

Miejsce te stanowiło cudowne ukrycie,
Tam wiodły spokojne, acz samotne życie…
A kiedy nastał dla córek pełnoletności czas,
Postanowiły się wymknąć przez avaloński las.
„Na wścibskim ojcu czas zemstę wykonać!
A może w tej górze go żywcem pochować?!”
Jak pomyślały, tak też zrobiły
Tym samym wściekłość w Persinie wzbudziły…

Przekazanie Klątwy
Czarodziejka przeklęła swe piękne córki,
Najmłodszą uwięziła w ciele przepiórki,
Druga z kolei stała się smokiem,
Broniła skarbu ojca szponami i wzrokiem.
Najstarszą córkę dopadła klątwa straszliwa,
A co najgorsze do odczynienia wręcz niemożliwa.
„Ma córo najdroższa, wysłuchaj, to przekleństwo Twoje:
Każdej soboty obserwuj uważnie ciało swoje!
Od pasa w dół, przypomni Tobie obłudnego węża,
Dopóki nie znajdziesz dla siebie godnego męża!
Znajdź rycerza, co przysięgnie, że w sobotę Cię nie zobaczy,
A wtedy gniew matki przejdzie – ona Ci wybaczy…
Jednak jeśli śluby swoje, jak Elinas, zbruka,
Bądź pewna, że nieszczęście na nowo Cię odszuka!”
I po tych słowach grom jasny spadł z nieba,
Matka zniknęła – zostały drzewa.

...

W sobotnim mroku, stoi dziwna kreatura.
Piękna kobieta - wróżka skrzydlata, która
Od połowy jak wąż barwy: akwamaryna.
Jej imię przeklęte, to Meluzyna…

Nieszczęsne Polowanie

Tętent kopyt brutalnie ciszę lasu zagłusza.
Na koniu siedzi z Lusignan niespokojna dusza.
Wprost z polowania zamyślony młodzian wraca.
„Co ze mną teraz będzie?!”- okrzyk ku niebu zwraca.
„Co jam uczynił? Przeze mnie Poitiers straciło dzielnego męża!”
Stanął. Rozejrzał się. Wrażenie miał, jak gdyby usłyszał syk węża.
„ Nie lękaj się dzielny rycerzu! Udzielę Ci pomocy!
Wymażę winę Twoją, przy użyciu mojej mocy!”
Mężczyzna milczał, otaczając wzrokiem piękną dziewczynę,
Jak potem się okazało – tajemniczą wróżkę Meluzynę.
„O, piękna Meluzyno, w jaki sposób wdzięczność mam Ci okazać?”
Wróżka uśmiechnęła się przebiegle i kazała mu powtarzać:

„Ja, dzielny rycerz - Rajmund z Lusignan,
Tobie, Meluzyno, przysięgę swoją dam,
Iż mężem będę wzorowym, który da Ci dziesięcioro dzieci
I nigdy w sobotę Twoich komnat nie odwiedzi…”

Krzywdząca Ciekawość

I tak oto wiedli przez wiele lat swoje życie spokojne.
Rajmund był dobrym władcą, zażegnał każdą wojnę.
I jak przyrzekał, tak dał wróżce potomków dziesięcioro,
Mimo, że ułomnych fizycznie było z nich kilkoro.
Mimo wszystko para królewska szczęśliwa była,
Dopóki ciekawość nad Rajmundem nie zwyciężyła.

Pewnej soboty przedziurawił mieczem drzwi do komnaty,
Ujrzał na mokrej podłodze porozrzucane szmaty,
Uniósł wzrok i aż dech mu w piersiach zaparło.
W pierwszej chwili pomyślał, że to węgorze mają w wannie tarło.
Ale zaraz zrozumiał, że to jego piękna żona,
A te błękitne węgorze, to część jej ogona.
Czyn ukochanego znów nieszczęście na nią sprowadził.
Serce jej pękało, że przysięgę swoją zdradził.
Pożegnała go spojrzeniem i z okna skoczyła,
Po chwili spadania, wysoko w powietrze się wzbiła...

EPILOG
Od tamtej pory jedynie jej własne dzieci
Mogły widzieć jej piękne ciało, gdy w słońcu świeci.
Pozbawione skrzydeł i wężowego ogona,
Tylko przed nimi mogła stanąć prawdziwa ona.
Oprócz dzieci, nikt inny nie tęsknił do Meluzyny,
Bo każdy widział w niej potwora, zamiast dziewczyny.
Objawiała się tylko w mrocznej godzinie,
Aż z czasem zaginął ślad po smutnej Meluzynie…

...