* * * (wiersz)

na pewnych warsztatach powiedziano mi: HAIKU TYLKO DLA JAPOŃCZYKÓW i tego się trzymajmy.

a mnie się ten dla odmiany podoba, chociaż myślę sobie, że skręcony dopiero krąży wokół słowa, które najlepiej oddałoby istotę. w każdym razie ciekawie jest oddane więzienie wiary albo inaczej: "za" można potraktować, że za kratkami są właśnie niewierni.

Pamietajcie o projekcie: www.wywrota.pl/forum/topic/19664#0 mimo że mój komentarz juz sie tu zjawil.

dla mnie to haiku jest strasznie wyraziste, kojarzy mi się z mistycyzmem, który każdy ma notabene w sobie nosi. z takim średniowieczem i oddaniem się komuś, a na końcu te kraty, perspektywa uwięzienia. często jesteśmy uwięzieni lub uzależnieni od ludzi, to nas ogranicza. z oddania tworzy się poddanie, nie ma czystych więzi. tak to widzę.

brawo, Figa :)

Żeby nie było, że odezwałem się w temacie wcale...
Kilka razy oceniałem, kilka zostawiłem pod tekstami Autora wpisów - cisza.
Więc i ja zamilkłem, już na dobre.
A Haiku, też nie dla mnie - uważam podobnie jak Singer

Wojtek juz kiedys pisal, ze ma ograniczony dostep do Internetu, podejrzewam, ze stad ta cisza. Nie zarazaj sie, Wiktorze.

Tutaj przychodzi mi na mysl model sredniowiecznego czlowieka, prostaka ktorym latwo sie manipuluje. On trwa w swoich przekonaniach stad ten krzyz ktory mocno sie wrosl w społeczenstwo. To takie wiezienie w ktorym jest sie bez sprzeciwow a wszystko poza nim jest zle, niedobre. Tyle od mnie.

A jak odniesiecie sie do tego, co napisal Singer: czy powinnismy zostawic haiku Japonczykom? nie wszytskie formy da sie przelozyc na inne jezyki, zwlaszcza gdy jezyk jest tak silnie zwiazany z tradycja i kultura. Sonet tez nie jest wynalazkiem polskim, jak wiele innych form, a jednak sa w uzytku. Jak to z tym jest?

A moze wystarczyloby napisac miniature? Skoro to nie jest tak naprawde haiku i Wojtek przemianowal je na haiq, to dlaczego nie pozostac po prostu przy pojeciu miniatury?

Zawsze mam klopot z interpretowaniem haiku u europejskich tworcow, bowiem nigdy nie jestem pewny, czy wiedza jak to wyglada u zrodel. Wschodnia kultura wytworzyla ten typ wiersza nie bez powodu: inaczej mysla, maja inny system filozoficzny, inne rzeczy ksztaltuja ich wrazliwosc. Haiku jako spisanie ulotnego momentu stanu ducha, pewnego impulsu z zewnatrz przefiltrowanego przez tradycje ich odbierania - a te niebotycznie roznia sie od naszych. Coz, nie zostawiajmy haiku wylacznie Japonczykom, ale pamietajmy, ze nigdy nie napiszemy takich wierszy, jak oni.

To ja jeszcze w ciut inna strone, byc moze zupelnie odmienna niz mysl Autora: "romańskie okno" kojarzy mi sie z prostota (nie z prostactwem) - prostym przekazem symboli. I chociaz surowosc stylu romanskiego wynikala z funkcji (obronnosc), to przeklada sie tez na czystosc, wyrazistosc relacji czlowiek - Bóg, Chrystus - krzyż. Osobiscie uwielbiam ten styl, bo pozwala najblizej kontemplowac Obecnosc, bez rozpraszania (idealem sa dla mnie bornholmskie rotundy). Ten przepych form, widoczny już w gotyku (strzelistosc, przytlaczanie rozmiarami) i pozniej, to takie oddalanie, ktore najbardziej rzuca sie w oczy (w wymiarze symbolicznym) odseparowaniem od krzyza (kraty zapobiegajace kradziezom, zniszczeniom). Bo przestalo byc istotne to, co dzieje sie we wnetrzu czlowieka, a ważniejsza oprawa. I to widoczne też w spolecznosci: ewolucja od wspolnych wieczerzy ku molochowi instytucji.
Haiku jako forma nie dla mnie. I generalnie miniatury.

Malkontentow (zwlaszcza Singera :) odsylam do Haiku Brzoski Brzoskiewicza, opatrzone wstepem Swietlickiego - o ile sie nie myle. Niezmiennie poprawia humor, ilekroc siegne po ta pozycje.

Co do utworu Pana Voytka, to najbardziej wymowny wydaje mi sie trzeci wers dotyczacy krzyzy i co za tym idzie, krat. Ciekawe uwienczenie trudnego do zdefiniowania problemu wiary.

Zbyt emocjonalny jak na haiku, ale jako haiq może być.

Podoba się.