Porzeczki w proszku (wiersz)

Nie ma tak lekko

wiatr co rozpowiada nad łąką

gdzie porzeczki w proszku i w tubce

rosną jak w pustyni i w puszczy

wyśnione jak amazońskie oazy

dzikie jak na zebraniu węży i myśli,

lukrowane agrestowymi rozterkami

najlepiej nadają się na przetwory

zbierane gorącymi latami

na nieistniejące jeszcze zupy

ogórki w proszku, groszek i pomidory

podawane na gorąco,

gotowane na śpiąco,

zupa może się rozlać, wsiąkać

jak krew w piach całe to gotowanie

gdy diabeł z wilkiem w kotle miesza

gdy ciemno, hula wiatr

jakby księżycem co gęstwiny przemierza

gwiazdy w lesie po cichu zbierane

i tak się będą gromadzić jak truskawki

w koszyku zbieracza by skończyć pod kranem

i nad niebem nad ranem.

Lepiej do słoika zakręcić i zobaczyć

czy nie przecieka, co z tego wynika.

Tak właśnie maślaki jak myśli na zimę schowane,

w szklanych naczyniach

za szybą, marzną w ciemnych piwnicach.