rozstanie (miłość bez przymiotników?) (wiersz)

jest wtedy
kiedy dwoje przestaje być jednym
nagle są jeszcze nie wrodzy
ale już odrębni

każde z nich dostaje w niespodziewanym prezencie
własne ręce, nogi, prywatny kłębek nerwów
nie mówiąc o instynkcie samozachowawczym
i słowach jak naboje pistoletu

wczoraj jeszcze
obok siebie przy kuchennym stole albo oknie
gotowi do walki o pryncypia
dziś... niby ciągle po jednej stronie

raptem – prawie jak wtedy
gdy nie mieli świadomości
wzajemnego istnienia
a nawet przeczuć na ten temat najbledszych

stanęli na rozdrożu celów
i granicy win
popełnianych bezwiednie
ulżyło