[wspólnie] (wiersz)

wspólnie wiążemy końce na supełki ku pamięci o znajomościach

wrzaskliwych jak świat  (strach  przez słuch słuszne decyzje

i dekadenckie chodzenie po manowcach – zostało ze szczenięcych

lat jak pies piłka i potop wśród lektur nieskończonych jak zdanie)

bo słowo wstało by stać się ciałem (chciało za mało?) reproduktywne

i czarno-białe jak sztuka użytkowa perspektywa zbieżności

widzenia mimo patrzenia z innego kierunku padło słowo

wyjdę za ciebie kiedy zechcesz teraz nie mam już wyjścia

wyjaśniała mi przyszłość ale nie wypada mówić o szczęściu

pośród mody na umieranie uwiera mnie hałas katastrofy smalenie

cholewek podryw na krajobraz koncertowy jak po wybuchu w atlancie

ataki astmy przerywają piosenkę boże dlaczego nie potrafię

powiedzieć o nim nic negatywnego byłoby może mniej

powierzchowne niż odpowiedź na  co widzisz kiedy na mnie nie patrzysz