w nieskończoność kurczyć się i lizać skałę (wiersz)

co robić gdy toną słowa rozbite o falochrony

a myśl przemieniona w obraz podoba się

tylko obnażonym tchnieniom złudzenia

ustawić się w poprzek do fal

czy przyjąć zimne dłonie otchłani

będącej nieporozumieniem dla ust

w obrządku oblekania w nieudane

zawłaszczanie drobin szczęścia

każdego dnia coraz dalej

oddalonego od lądu

któż nie zatęsknił za śpiewem

empirycznego chóru syren

w nabożnej samotności

za cycatym aniołem

by po ciszy zatrzymanych

w pół drogi wahadeł

jeszcze raz

skonać

i jeszcze

i jeszcze

zejsć poniżej

linii bioder