matki ciepłe dłonie (wiersz)

nie spij kochaj zieleń liści
słabe trawy drżą na wietrze 
samotne pastwiska

świeże powietrze wypełnia pęcherzyki

idę boso ścieżką do domu
matka czeka na dziecko 
chwyta za dłonie szczęście

szkiełka różowe dźwięczą 
melodia unosi w przeszłość
tutaj jestem bezpieczny 

grzecznie proszę o szklankę wody
smakiem się rozpieszczę
pragnienie mija z pierwszym chełstem

spokój ogarnia wnętrze bez złości w słowach
cudownie rozkoszować myśli 
odchodzę od grzechu 
chwytam dzień każdą chwilę

piękno wokół napycha oczy 
nadziewa uszy unosi w przestrzeń
sen zaciąga zasłony nocy lekko i przyjemnie

ciepło u mamy pośpię jeszcze