Roztopy (wiersz)

Ślad się znów urwał.

Spacerowałem po śniegu

ciągnąc krok za krokiem

po odciskach stóp zmarzniętych ptaków.

Ta zimna mnie koi

jestem jej pustelnikiem

ona – mą spowiedniczką.

Lecz.

Widzę słońce.

Rozpływa się wszystko.