Prawdziwe echo bram (wiersz)

namówiłaś mnie na nocny spacer

wyskoczyć z domu jak za burtę

krwioobieg ulic – mistrz przeznaczeń

pochłonął nas i porwał z nurtem

gdy płynęliśmy tak zbrukani

nocnym zapachem miast nieświętym

zaczepił nas cień mrocznej bramy

między latarni blask rozpięty

spojrzałaś tak pierwotnie na mnie

takie spojrzenia mają siłę

nim zapytałem – gdzie tu w bramie

już bezgranicznie w środku byłem

i stare kraty zazgrzytały

dreszcz je przechodził wciąż za dreszczem

a ty za echem powtarzałaś

jeszcze ach jeszcze jeszcze jeszcze

na jedną chwilę brudna brama

zdobna wotami graficiarzy

świątynią stała się bez mała

z ofiarnym krzykiem na ołtarzu

odeszliśmy wtuleni cicho

ja paląc peta drżącą ręką

ty za swój wstyd zrzucając winę

na strzępy rajstop pod sukienką