Taniec (wiersz)

Zagrzmiała, zabrzmiała muzyka i gra,

więc chodźmy zatańczyć, dopóki noc trwa.

Wirujmy, wariujmy, pląsajmy co siły,

by kształty się świata nam w oczach rozmyły.

Przerwijmy na chwilę, wypijmy znów do dna,

niech spłynie nam w duszę ta rozkosz pogodna.

Chodź, odstaw kieliszek. Mów – nic już nie słyszę.

Gdzieś w duszy mnie tylko muzyka kołysze.

Zatracić się, zginąć, nie istnieć, rozpłynąć.

Pijani, półżywi, przez chwilę szczęśliwi,

tak skaczmy, tak tańczmy, jak dzicy szaleni,

by pamięć pogubić jak drobne z kieszeni.

Języki jak żmije niech zaczną się splatać,

aż tańcząc, zaczniemy w drzwi niebios kołatać…

I nagle u szczytu bezgrzesznej rozkoszy,

skończyło się wszystko, czar nocy ktoś spłoszył.

Gdy oczy otwarte na sufit spojrzały,

nie było już ciemno i dzień był już biały.

Pod czaszką, wśród bólu, muzyka brzmi mglisto,

zgnieciona, stłamszona przez mdłą rzeczywistość.

Jak zjawa, wśród wiatru odpływasz w nieznane,

             w chocholi, rytmiczny przyziemnych nut zamęt.

A ja będę czekał, pijany nadzieją.

Akordów tajemnych nie zdradzę złodziejom.

Gdy wrócisz, ruszymy w szał, rozkosz i tan,

naleję nam w głowy niepamięć ze szklan

i tulił cię będę bluźnierczą i świętą

i sycił się chwilą spod czasu wyjętą.

Raz w życiu się trafia tak tańczyć na stołach,

trzymając w ramionach dzikiego anioła.

Nie wrócisz, zbyt nudna powrotów jest ścieżka,

a nawet cię nie znam i nie wiem gdzie mieszkasz.