Szopki krakowskie (wiersz)

wyliniała strzecha sianko i  prosty żłóbek

toż tak się nie godzi powiedzieli krakowscy szopkarze

zaczęli nad Nim budować z rozmachem piętro po piętrze

z pełnymi ornamentów pilastrami krużgankami i przyporami

rosły strzeliste wieże a w środku hejnalica zwieńczona Orłem

wszystko aż się ugina od srebra i złota 

spod koronkowych maswerków wyglądają witraże

jak te Mehoffera albo Wyspiańskiego

miodowe światło sączy się mistycznie

od środka

i odwiedzających co niemiara za Trzema Królami

sławni krakowianie górale włóczkowie Lajkonik a nawet sam diabeł

figurki także z porcelany

aż się Dzieciątko zagubiło wśród takiego blichtru

nie słychać płaczu ani głosów bydlątek

ale hejnał się niesie daleko

daleko (nawet szejk usłyszy)

przepiękne szopki krakowskie

całe rozbłyszczone

lecz one wasze

nie moje