Bezdomny filozof (wiersz)

Chłód go pokąsał jak pies w stopy

wplątał się w długie nitki brody

na samym środku Europy

i w samym środku niepogody

Bezdomnym filozofom na nic

wiedza z meteogeografii

ich mapy nie uznają granic

byleby do śmietników trafić

Tam gdy filozof spotka jeden

drugiego filozofa wtedy

wbrew dialektyce marki Hegel

łykną od zimna i od biedy

To wzniesie ich na wyższy poziom

choć wiatry ich po karku zdzielą

skuleni w chłodzie jednak mogą

powspółczuć chwilę wierzycielom

Potem pogrzebią mimo wszystko

po prostu dla przyzwoitości

Śmietnik to małe targowisko

pustych żołądków i próżności

Na koniec każdy przygarbiony

popcha mozolnie w inną stronę

Wózek dobrami wypełniony

prawdą i pięknem…  i Platonem