po ulicy płynie życie
idę do przodu
mijam szczęśliwych ludzi
tłum każdy człowiek w nim osamotniony
z uśmiechem witam szefa
mimo że on niemiły częstuje gniewem
choć nie powinien
szczęście nie wymaga pielęgnowania
przychodzi czasem
bywa w snach
we łzach po bólu
w przejściach na plaży w domach
rozpacz nie liczy się
trosk nie zliczę
skąd wziąć sił by żyć
bez zamartwiania
gdy życie zabija z każdym kolejnym dniem
starzeje się świat
człowiek nie mądrzeje
odpływam w dal niezmierzony bezkres myśli
czas wspomnień cofa niepotrzebnie wstecz
wszystko co ziemskie nasze
oni każą nam zapłacić
nierówność podły sposób rozumienia
nie znam sposobu by odszukać prawdę
