nihil novi sub sole (wiersz)

Dzwony znowu dzwonią.

Kolejna śmierć człowieka,

a ty struchlałą dłonią

pod żebra mi uciekasz.

Oboje się boimy,

choć razem jednak strasznie.

Pamiętasz? Zeszłej zimy

myślałem, że mi zgaśniesz.

Szeptałaś mi, że licho

nie bierze tych do pary,

a ono gdzieś na strychu

zajęło się zegarem.

Dzwony znowu dzwonią.

Kolejny dzień odchodzi,

a ty troskliwą dłonią

pod żebrem mi się rodzisz.