wiersz rozbarwiony (AG) (wiersz)

Mego sadu już nie ma

żaden maj go nie zwróci

był jak stary poemat

pełen płynnych przerzutni

gdy kwitnienie czereśni

przechodziło w jabłonie

by przez chwilę choć jeszcze

czaru barw nie roztrwonić

kiedy agrest wariował

i dla pani porzeczki

wiązał co dzień od nowa

żółte mleczu wstążeczki

a ja dzieckiem po szyję

zanurzony w tym pięknie

bezkrytycznie wierzyłem

że ten sen wieczny będzie

teraz kiedy przez ramię

szukam sensu i składu

jest o sadzie mym pamięć

ale nie ma już sadu