za chlebem (wiersz)

jaką przyszłość maluje nam dzień
 młodzi zbłąkani szukamy okruchów chleba
bardziej kochają nas

ludzie z wysp
kiedyś miłość dobije do brzegu powrotów

w kraju bez pracy

rodzi się nędza zmieszana z iskrą nadziei 
płacz dzieci  smutku miny
strachem napawa każdy stracony dzień

 rozkładam ramiona jak orzeł na niebie

idę szukam
i tak nic nie znajdę
 tą beznadzieją się napasę
nakarmię się ludzką mową

z głodnym z uśmiechem

czekam po drugiej stronie

 sprzedane marzenia 

w świecie kombinują
by się napaść najeść 

nam zostaje praca w pocie czoła

po co mi szkoła po co studia jak i tak nic się nie uda 

Polsko stań na nogi wzbudź ducha Zawiszy
dość wyzysku marnych pensji
chcemy żyć

nam się należy szacunek  spokój

po ciężkim dniu

w nocy w tej małej wiosce 
położyć dzieci do snu

 by bóg dobry im się przyśnił