Niezbyt (wiersz)

Niezbyt dobrze reagowałam na cudze słowa
wbijające się w klatkę piersiową i łamiące żebra. 
 

Niezbyt dobrze radziłam sobie z samą sobą w ciemnym pokoju,
pośród wygrzebanych z doniczek wspomnień. 

Niezbyt dobrze reagowałam na dotyk obcych mężczyzn, 

który płonął chęcią bliższego poznania mnie,
najlepiej wieczorem w ich łóżku, 

ale bez porannej kawy. 

Niezbyt dobrze radziłam sobie w szkole,

gdy nauczyciele mówili mi, że straciłam swoją szansę
i zmarnowałam możliwości.

To wszystko kuło i wrzynało się pod paznokcie, 
które nie chciały rosnąć. 
 

To wszystko spowodowało, że nie umiałam żyć z nim 
i pokochać go bardziej niż siebie. 

A przecież siebie nigdy nie kochałam.