Poetka (wiersz)

Ach, być poetką jak z wieku początku:

Za nic mieć tradycję, kpić sobie z obrządku,

Spod rzęs powłóczyste posyłać spojrzenia

I wśród ogólnej szarości tworzyć marzenia.

Jedną ręką trzymać kieliszek wypełniony

Absyntem albo złocistym burbonem .

A drugą papieros w eleganckim uchwycie,

By można było lepiej spoglądać na życie.

Zakochać się nieszczęśliwie

I czuć, że to jest prawdziwe,

Serca w liczbie nieznanej

Łamać lub mieć złamane.

W miłosnym uniesieniu albo ślepym szale

Podjudzać plotki, wywoływać skandale.

Codziennie na mieście słyszeć swe imię

Deptane z pogardą, szeptane z podziwem.

Sprawić, że umysł wytężycie,

Zmusić ludzi do myślenia.

Poświęcić temu swe życie,

Tylko w tym szukać spełnienia!

Lecz jest mi jakoś ciężko, jakoś smutno tak;

Jest kieliszek, jest papieros, a talentu brak.